Η ανησυχητική ανάρτησή της
Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου προκάλεσε ανησυχία σήμερα, Παρασκευή 14 Νοεμβρίου, όταν ανέβασε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram μια φωτογραφία που φαίνεται να βρίσκεται σε κάποιο νοσοκομείο.
Η φωτογραφίες της Ευρυδίκης Παπαδοπούλου από το νοσοκομείο
Συγκεκριμένα, στη φωτογραφία φαίνεται η ίδια να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ενώ δείχνει αρκετά ταλαιπωρημένη. Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου ποζάρει ανέκφραστη στην κάμερα, χωρίς ωστόσο να αποκαλύπτει περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια της νοσηλείας της.
Η μάχη της με τον καρκίνο
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου είχε διαγνωστεί με καρκίνο στα 27 της, περίπου 10 χρόνια πριν, και συγκεκριμένα με Λέμφωμα Hodgkin σε τελικό στάδιο. Η ίδια ωστόσο κατάφερε μέσα από τις θεραπείες να το ξεπεράσει και να βγει νικήτρια. Σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο διαδικτυακό podcast της Δάφνης Καραβοκύρη, αποκάλυψε σχετικά με την δύσκολη αυτή περίοδο της ζωής της:
Προτεινόμενο Άρθρο
«Ο καρκίνος ήταν ενεργοποιημένος από τα 27, ξεκινάω μια άσταση ζωή, να πίνω κάθε βράδυ πάρα πολύ, κάπνιζα 3-4 πακέτα την ημέρα, τα λεφτά μου από το κομμωτήριο τα πέταγα όλα στα μπαρ. Γνωρίζω έναν κύριο, να είναι καλά ο άνθρωπος όπου και να είναι και στους πρώτους μήνες σχέσης μένω στα χέρια του, λιποθυμώ, και πετάω και έναν όγκο στο λαιμό. Με ρωτούσαν τι είναι. Υπήρχε λοιπόν ένας όγκος που είχε το μέγεθος ενός αυγού. Με πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, η πρώτη μου χημειοθεραπεία ήταν στα 28 μου. Είχα Λέμφωμα Hodgkin σε βαριά μορφή στο τελευταίο στάδιο.
Μέχρι να μου πουν ότι έχω αυτό, αναφερόντουσαν σε κάποιες σπάνιες μορφές καρκίνου που είχαν μικρό προσδόκιμο ζωής. Με στέλνουν στον Ευαγγελισμό και ξεκινάει εκεί μια διερεύνηση του τι έχω και θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχει η γιατρός την ακτινογραφία και να μου λέει ξεκινάς χημειοθεραπείες, έχεις καρκίνο, σου δίνουμε 1 εβδομάδα ζωής. Θυμάμαι να ακουώ το αίμα στις καρωτύδες μου, η καρδιά μου να πάει να σπάσει, να θέλω να κάνω εμετό, να νιώθω ότι έχω χάσει όλο τον κόσμο και να βλέπω αστέρια. Έβαλα τα κλάματα, ένιωσα ότι έχασα τον κόσμο μου.
Η πιο σκοτεινή μου σκέψη ήταν να πεθάνω, από την βαριά χημειοθεραπεία υπήρχαν στιγμές που έφτασα να βλέπω αυτό το τούνελ και η αγάπη μου για τον μπαμπά μου με γύρισε πίσω. Αν δεν είχα αυτή την αγάπη για τον μπαμπά μου δεν θα είχα κάτι να με κρατήσει. Ο καρκίνος δεν είναι η καταδίκη μερικές φορές, είναι νίκη. – Εμένα ο καρκίνος μου τα πήρε όλα και με έκανε από το μηδέν, έπρεπε να ξαναξεκινήσω, μου άφησε πολλά στην ψυχή».
