Το πρωινό φως έπεφτε πάνω στα τραπέζια της καφετέριας, λαμπυρίζοντας στα ποτήρια και στις χαρτοπετσέτες…
Όμως εκείνο το όμορφο πρωινό, μια σκοτεινή γωνιά έμοιαζε να ρουφάει όλο το φως.
Η Κατέρινα καθόταν εκεί, με το αναπηρικό της καροτσάκι δίπλα στο τραπέζι, ενώ το πιάτο με το πρωινό της λειτουργούσε σαν μια μικρή ασπίδα. Στα 16 της είχε συνηθίσει τα βλέμματα, τα ψιθυρίσματα και τα συμπονετικά χαμόγελα. Κανείς, όμως, δεν την είχε προετοιμάσει για αυτό που θα ακολουθούσε.
Στο δίπλα τραπέζι, μια παρέα εφήβων αγοριών γελούσε χαιρέκακα. Ο ένας «κατά λάθος» έριξε το πιάτο της κάτω, σκορπίζοντας φαγητά το πάτωμα. Ένας άλλος έσπρωξε το καροτσάκι της, κάνοντάς το να τρέμει.
Η καφετέρια πάγωσε. Τα πιρούνια έμειναν ακούγονται, οι συζητήσεις κόπηκαν απότομα. Το γέλιο των αγοριών αντήχησε κοφτερά στην ατμόσφαιρα, σαν θρυμματισμένο γυαλί. Η Κατερίνα δάγκωσε τα χείλη της για να μην κλάψει, μα η ταπείνωση έκαιγε πιο πολύ κι από τον πόνο.
Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν σηκώθηκε. Τα κεφάλια όλων έσκυψαν πάνω από τα άθικτα πιάτα τους.
Για μια στιγμή, η κακία μερικών εφήβων φάνηκε να ελέγχει ολόκληρο το δωμάτιο…
Και τότε συνέβη κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει.
Μία ώρα αργότερα, ο βαθύς ήχος από μηχανές μοτοσικλετών γέμισε το πάρκινγκ, βροντώντας σαν κεραυνός μέσα στη γαλήνη του πρωινού. Μερικοί πελάτες μόλις που σήκωσαν το βλέμμα, ακόμα στοιχειωμένοι από όσα είχαν δει νωρίτερα. Ώσπου η πόρτα άνοιξε απότομα και καμιά δωδεκαριά μηχανόβιοι μπήκαν μέσα – μαύρα δερμάτινα, αλυσίδες, και στα μάτια τους φλόγα αποφασιστικότητας.
Προτεινόμενο Άρθρο
Δεν ήρθαν για καβγά. Το βλέμμα τους πήγε κατευθείαν στην Κατερίνα, κι αμέσως η ατμόσφαιρα άλλαξε – ένα κύμα δικαιοσύνης πλημμύρισε το μαγαζί. Ο αρχηγός, ένας ψηλός άνδρας με γκρίζα γενειάδα, πλησίασε τα αγόρια που είχαν κοροϊδέψει το κορίτσι.
«Λοιπόν», είπε με ήρεμη αλλά βαθιά φωνή, «φαίνεται πως κάποιος χρειάζεται ένα μάθημα».
Τα αγόρια πάγωσαν, μικραίνοντας κάτω από τα διαπεραστικά βλέμματα. Οι μηχανόβιοι δεν τα άγγιξαν – δεν χρειάστηκε. Η παρουσία τους και μόνο αρκούσε, μια σιωπηλή απαίτηση για σεβασμό.
Ύστερα ο αρχηγός γύρισε προς την Κατερίνα και γονάτισε δίπλα της, με ένα ζεστό χαμόγελο.
«Τώρα όλα είναι καλά», της είπε απαλά. «Έχεις ανθρώπους στο πλευρό σου».
Τα αγόρια, συνειδητοποιώντας το μέγεθος αυτού που είχαν κάνει, ψέλλισαν αμήχανες συγγνώμες και σύρθηκαν προς την έξοδο. Οι υπόλοιποι πελάτες κοιτούσαν σιωπηλοί, με δέος – αδυνατώντας να πιστέψουν πόσο γρήγορα ο φόβος μετατράπηκε σε θάρρος.
Η καρδία της Κατερίνας γέμισε με μια παράξενη ζεστασιά – μισή ανακούφιση, μισή απίστευτη συγκίνηση. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, ήξερε πως δεν ήταν πραγματικά μόνη…
Και πως, μερικές φορές, το θάρρος των ξένων μπορεί να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο – μέσα σε μια μόνο στιγμή.
Οι «καλοί» και «ευγενικοί» άνθρωποι που κάθονταν ήσυχοι δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν. Αντίθετα, αυτοί που πολλοί θεωρούν «περιθωριακούς» — οι μηχανόβιοι — στάθηκαν με θάρρος και προστάτεψαν το αδύναμο κορίτσι. Μερικές φορές, η πραγματική ανθρωπιά κρύβεται εκεί που δεν το περιμένεις.
